De wetgeving biedt de mogelijkheid euthanasie te plegen wegens ondraaglijk psychisch lijden. Ik heb als arts recent zelf euthanasie geweigerd voor een dame met een goed vergelijkbaar profiel als de vrouw in de krant van 17 september. (Zij vroeg en kreeg euthanasie wegens ondraaglijk psychisch lijden nadat haar dochter was overleden, nvdr.). Er was wel één belangrijk verschil: er was geen behandelende psychiater die attesteerde dat het lijden ongeneeslijk was.
Ik heb veel begrip voor de wet, en ook voor veel euthanasie-aanvragen. Maar ik schrik ervan hoe een aantal collega's 'ondraaglijk psychisch lijden' invult in het hier en nu, en de wil van de patiënt volgt zonder een beetje kadrering naar de toekomst en naar de omgeving, de maatschappij. We spreken de patiënt toch ook tegen als hij zich ziek eet of rookt?

In een rouwproces (bij een overlijden, maar ook in de liefde) is het bijzonder moeilijk oordelen. 'Ik wil ook niet meer leven', wordt dan vaak gezegd. Er zijn honderdduizenden rouwprocessen in ons land, elk jaar. Meestal gaat men ervan uit dat rouw twee jaar kan duren, als het langer duurt kan men spreken van ziekelijke rouw, eventueel ongeneeslijke rouw.
Als arts denk ik dat euthanasie toestaan in de eerste twee jaar rouw zeer riskant is (wanneer er geen andere problemen zijn). Collega's die in hun mening (vb. als tweede arts) niet verder raken dan 'vaststellen dat er een vaste en herhaalde wil is om het leven te beëindigen' zijn erg slordig, op cruciale fasen van een leven. De overheid is ook slordig en schiet tekort in haar communicatie over de wet. Het middenveld zou een rol kunnen opnemen in betere duiding en ondersteuning van rouwprocessen, en van de mensen die in hun nabijheid euthanasie meemaken.

Uiteraard kan en wil ik niets zeggen over het dossier dat in de krant stond. Elk geval is anders. Maar ons land evolueert beter niet naar een 'klant is koning'-houding als het gaat om vragen die internationaal en ethisch meer ­beschouwd worden als een vraag naar begeleide zelfdoding.
Een arts (en de maatschappij) moeten eerst en vooral de mensen moed geven voor morgen en overmorgen, zeker tijdens een rouwproces.

Naam en adres bekend bij de redactie

Bron : Het Nieuwsblad - 19-09-2015